24 jan. 11 Maandag

We hebben de grote oversteek gehaald. We zijn op het Noorder Eiland.  De Inter-islander Ferry heeft ons in Wellington gebracht. Maar eerst gaan we terug naar vannacht. Zoals we gisteren al bekend maakten, was het weer hopeloos. Er zat zelsf geen wandelingetje meer in na het eten. Dus zijn we maar verder gegaan met de spelletjes op de Nintendo en de fotobewerking op de laptop. Bedtijd is de gebruikelijke tijd van de laatste weken, rond 10:15 wordt de verbouwing ingezet. Echt rustig was het niet vannacht.

Een stevige storm kwam opzetten en regen viel met bakken neer. De wagen schudde alle kanten op. Dat heeft tot een uur of 6 geduurd. Daarna werd het rustiger. Toen we dan ook de camper uitgingen was het droog…. Nog geen zonnetje, maar je kon wel wolken zien. Een klein licht blauw stipje werd ook zichtbaar boven  de zee. Dat het gespookt heeft was heel duidelijk te zien in het pad achter ons. Daar ligt een grote tak, welke van de boom was gewaaid. Zo te zien heeft hij geen camper geraakt. Een kettingzaag moet erbij te pas komen om deze jongen klein te krijgen.

Om kwart voor 9 staan we opgesteld bij de terminal. Even na 9 uur komt de Ferry de haven binnen. Lekker op tijd, zal wel uitlopen. Maar nee hoor, nadat iedereen aanboord was vertrokken we om 5 minuten voor 10. Dit is 10 minuten eerder dan het vaarrooster. Aanboord hebben we een paar redelijke stoelen uitgezocht. Die in de eetlucht van het café, want daar wordt je niet vrolijk van als je al niet goed tegen varen kan. Het eerste uur varen we door de “Sounds”. We deinen een beetje, maar zodra hij de volle zee opgaat…. Oeps dat is andere “Cook”.  Als we de ‘Cook Strait’ opvaren schommelt de boot flink op en neer. De koffie met “Cookie” hadden we nooit moeten doen. Deze is zo zwaar op de maag, dat we er niet vrolijker op worden. Half twee meren we af in Wellington. Dit is bijna een half uur later dan de dienstregeling. Had de kapitein nu zijn vaarschema aangehouden dan waren we een half uurtje minder misselijk geweest. Uiteindelijk hebben we nog niet te klagen, je zou maar storm hebben. Dan zouden we na het nuttigen van de koffie met “Cook”, een “Coockie” van eigen deeg hebben gehad. Dan zouden de antiperistaltische bewegingen de overhand hebben gehad. (Kotsen van het Klotsen). Maar we zijn het zonnetje in huis in Wellington. We parkeren onze camper op een parkeerplaats waar we geen hoogte limiet hebben. We zagen een camper proberen een parkeerplaats in te rijden. Hoogte camper 2.60m  doorrijhoogte parkeergarage 2.10. Dat wordt slapen in de openlucht.  Vandaag is het een feestdag in Wellington. Niet alle winkels zijn open en er lopen veel mensen op straat. Straat mag je het niet noemen. Er lopen veel mensen op de kade. Er wordt muziek gemaakt en spulletjes verkocht voor het ”goede”doel. Wij hadden een ander doel, we gaan met de ‘Cabelcar’ naar boven. Maar eerst nog even de opstapplaats vinden. Na een half uur hadden we de ‘I-site’ gevonden van Wellington. We hebben er bijna 2 keer omheen gelopen zo goed stond het aangegeven. We nemen een plattegrond mee en ondanks deze plattegrond missen nog de ingang van de ‘Cabelcar’. We zijn boven geweest. We hadden naar de Botanische tuin kunnen gaan. We hadden naar beneden kunnen lopen. Dit hebben we allemaal niet gedaan. We hebben een retour gekocht, dus we maken ook gebruik van de terugreis. We bezoeken nog even het museum Te Papa. Dit is een museum welke de geschiedenis van Nieuw Zeeland laat zien. De entree…. Helemaal niets. Ook is er een tentoonstelling van een Nieuw Zeelandse fotograaf. De foto’s “grepen”ons niet. Wat wel opviel was dat hij mooie foto’s maakte al  in 1956. Toen was het allemaal iets moeilijker om kwaliteitsfoto af te leveren. We gaan op weg naar de camping. Maar TomTom laat het op 1 kilometer voor de streep even afweten. Op de snelweg zijn er nieuwe afslagen gemaakt, en oude verwijderd. En dat vind TomTom niet leuk. Via het gratis 0800 van de camping worden we keurig naar onze eindbestemming toe geloodst. Het is echt prachtig weer geworden. Het wordt tijd om de natte schoenen te laten drogen in het zonnetje.

25 jan. 11 Dinsdag.

Vandaag de laatste dag voor een grote overbrugging richting het noorden. We rijden naar Hastings toe. Hastings ook bekend van het hulpje van Poirot, maar dat telt nu even niet. We zetten TomTom weer aan en gaan ervoor. Na 20 kilometer worden we de bergen ingestuurd.We moeten van Highway nr 2 naar Highway nr 1. En dan moet je een bergketen over. Er zal ongetwijfeld wel een sneller weg geweest zijn, maar zo mooi als deze kan niet. We hadden het gevoel alsof je in de Jura rijdt smalle wegen tussen een paar bergtoppen en dan weer een heuvel over. En met de ultieme afsluiting eindigen boven op de berg en naar benden kijken op de oceaan. Even kijken maar dan wel weer verder gaan. De weg naar beneden is veel steiler dan de weg naar boven toe. Ook leuk maar wel kort door de bocht soms. We rijden op Highway 1 en komen toch al snel aan de 100 km per uur. Niet echt onze vakantiesnelheid van de laatste weken. Maar zoals gezegd, we moeten een afstand overbruggen. Het weer is  echt mooi geworden. Was het nog bewolkt toen we wegreden, nu is het wolkeloos.

Bij Woodville maken we even een grotere tussenstop bij een ‘Wind Farm’. Hier houden ze geen wind, maar profiteren van de wind. Als we op het uitkijkpunt staan kunnen we 55 windmolen zien. Ze staan allemaal op verschillende berg- of heuveltoppen. Per windmolen kunnen 900 huishoudens worden voorzien van stroom. Het schijnt hier altijd te waaien volgens de berichten. En dat is goed nieuws voor 594.000 gezinnen. Ook stoppen we nog even bij een bowling court. Hier zijn een paar dames op leeftijd een partijtje aan het bowlen. Een soort ‘jeux des boules’ , maar dan met half ronde ballen. De dames hebben allemaal hun clubkleuren aan getrokken en hun zonneklep opgezet. Ze zijn lekker van de straat zullen we maar denken. Als we bij de camping aankomen mogen we onze eigen plek gaan uitzoeken. Het heeft hier een paar dagen vreselijk geregend en nu zijn er enkele plekken niet goed begaanbaar. Als we maar even melden welke plek we nemen. Niet te moeilijk een droge en toevallig aan het begin van het park. We maken even een afspraak voor morgen voor de volgende camping in Napier en we reserveren een plek bij de ‘Gannet Safari’. We gaan naar de Jan van Genten kolonie toe. Wel hebben we nagevraagd of ze wel thuis zijn. Een kleine teleurstelling bij de albatrossen in Dunedin waar er 3 thuis waren en we ze op 100 meter afstand zagen. Het antwoord was “a few thousend on a distance of 3 meters will do? “ .  We will wait and See!!