10 jan. 11 Maandag

De camper ophalen.

Omdat we geen wekker hebben gezet worden we wakker van het geluid van de boven buren, die met hun koffers over de plavuizen rijden. Maar we klagen niet het is tenslotte 9 uur. Wij gaan er ook maar uit. Bij de receptie bestellen we een taxi en gaan onze camper ophalen.  We moeten even een kwartiertje wachten totdat er iemand beschikbaar is. De papieren worden gecontroleerd, de diverse kortingsbonnen en andere zaken worden overhandigd. We krijgen een kleine uitleg hoe alles werkt. Het afvalwater lozen, het aansluiten van de elektriciteit, de werking van de schakelaars van de magnetron enzovoorts.  We krijgen de via internet bestelde telefoon en gps.. beter bekend als de TomTom. De hoogte van de camper valt ons mee. Ben hoeft niet te bukken in het gangpad. Wel uitkijken voor openstaande kastdeuren en een laaghangende afzuigkap.

De koffers worden ingeladen en we gaan richting Supermarkt. Wel een supermarkt waar we korting krijgen natuurlijk. Korting met de kortingsbonnen die we dus vergeten zijn mee te nemen. Even  terug rijden naar de camperverhuurder. Ze liggen keurig op tafel waar we ze hebben achter gelaten, niemand die ze mee heeft genomen.

Uiteindelijk zijn we weer bij de supermarkt. De boodschappen voor de eerste dag ingeslagen en de noodzakelijke andere dingen zoals toiletpapier, afwas etc. Alles wat een goed “kampeerder” nodig heeft. We gebruiken onze New Zealands mobiel om een camping te reserveren.

We rijden van Christchurch naar Oamaru. Het links rijden en schakelen is even wennen. Tijdens de rit stoppen we een paar keer om even te rusten. Een beetje “sompig” zijn we nog wel in ons hoofd. De “jetleg” heeft ons toch een beetje in de greep, dan wel in ons hoofd. Een tussenstop op een stil en verlaten strand doet wonderen. Languit op de kiezels en even de ogen dicht. Geen hond, zelfs geen zeehond, die onze rust kan verstoren. Even na 6 uur komen we aan op de camping. Te laat om nog naar de Blue en Yellow Eyed Pinguïns  te gaan kijken. Dus helaas valt dit nu even af. De eerste dag moet je alles ook nog letterlijk en figuurlijk  een plekje geven. We pakken de koffers uit en de kasten in. Het avondeten smaakt prima. Een heerlijk prutje met kip en groente. Het spettert een beetje dus echt een uitnodiging om een wandeling te gaan maken is er niet. Eerder worden we aangetrokken tot ons bed. Het bed dat nog wel even gemaakt en opgemaakt moet worden. Een beetje draaien en keren met kussens en het bed is klaar. Bijna 10 uur en het licht gaat letterlijk en figuurlijk uit.

11 jan. 11  Dinsdag

Welke Albatrossen?

Om 7 uur worden we wakker. De nacht hebben we goed doorstaan. Wat oordoppen  al niet te weeg kunnen brengen. Geheel afgezonderd van de buitenwereld ben je en dat is voor Corry wel een verademing. We halen ons bed af en ruimen het op. Het begint weer op een woonkamer te lijken. Aan de smaak van de koffie moeten we nog even werken. Minder melk, meer koffie, langer laten trekken, de juiste verhouding is er nog niet. We hebben nog even dus dat komt wel goed.

Na een rustige start, eerst alles, waar we gisterenavond te moe voor waren, vanmorgen maar gedaan, zoals dit verslag maken. 

We rijden naar Dunedin, als eerste tussenstop bekijken we de Moeraki Boulders. Dit zijn grote ronde rotsen midden op het strand. Ze hebben de vorm van een voetbal. Sommige zijn nog keurig in takt maar er zijn ook die compleet uit elkaar zijn gevallen. Hoe deze rotsen zijn ontstaan, daar zijn de geleerden het nog niet over eens.

Na deze tussen stop rijden we richting de Royal Albatros Colony. We stellen de TomTom in op Portabello en worden keurig door Dunedin geloosd. Echt een uitkomst deze GPS.. Nu al en we zijn pas 2 dagen onderweg. De rit van Dunedin naar de Albastros Centre is een mooi rit. We kwamen alle twee tot de conclusie dat het landschap een beetje op de Schotse Highlands zouden lijken. Niet dat we daar  geweest zijn, maar het zou zomaar eens kunnen. Maar deze heuvels zijn bevolkt door veel schapen. We hebben de toeristische route gehad, want we worden van de ene kant naar de andere kant van het schiereiland gestuurd.

De albastrossen waren niet zo actief. We kunnen er een paar bekijken vanuit een “observatorium". Veel actie is er niet. De 4 albatrossen die we zien, zijn aan het broeden. Ze komen hun nest niet af. De wederhelft van een albatrospaar kan wel eens een paar dagen weg zijn voordat hij of zij terug komen om af te lossen. Je moet maar net geluk hebben dat er een vliegend in actie is. Als ze net van hun jong zijn verlost dan vliegen ze vier jaar om Antarctica heen voordat ze weer aan land komen. Vier jaar aan een stuk vliegen. Het is me wat.

De TomTom is geen vrijbrief dat je altijd goed rijdt. Of we begrijpen elkaar soms verkeerd. We volgen zijn advies keurig en rijden daardoor een smalle steile weg in. Maar zo moesten we volgens hem naar de camping.  Keren is niet echt een optie, dus doorrijden maar. TomTom probeert nog te corrigeren, maar al snel geeft hij aan dat we verder op naar rechts kunnen. Maar dat houdt in nog een stijgingspercentage van 18 tot 20 procent. Behoorlijk dus.