Inderdaad de airco is gemaakt en de Boeing is vertrokken. We hebben nu het geluid van de Singer naaimachine. Een redelijk slechte nacht voor Ben. Optimaal is het slapen op een luchtbed natuurlijk niet, het is ook maar een noodoplossing. Vanavond in het gewone bed maar beginnen, kunnen altijd nog uitwijken naar onze noodoplossing.

Vandaag gingen we voor ons vakantiedoen, redelijk vroeg op pad. 10:30 uur kroop Corry achter het stuur van de 4x4. 4x4 staat gewoon veel interessanter dan Fiat Panda. Als het niets is, moet je er wat van maken.

We gaan richting Zaros naar de Rouwalskloof. Maar eerst vandaag een wit stokbrood gehaald. De 2 eitjes die nog van eergisteren overhadden hebben we meegenomen als beleg.

De weg naar Zaros was er één met hindernissen. In Iraklion is het allemaal niet zo goed aangegeven, welke afslag je nadert. Eerst krijg je de plaat namen in het Grieks, niet te lezen en als het mee zit net voor de afslag de plaatsnamen in het Engels. Toen we uiteindelijk op de juiste weg waren ging alles verder prima. Veel gedraai aan het stuur, omdat we in een bepaald dorp heel steil de bergaf moesten gaan. Na anderhalf uur komen we aan in Zaros. De wandeling loop langs het Idi-Hotel. Wie kent hem niet??? Bij de afslag in het dorp Idi-Hotel parkeren we de auto. Daarna was het nog een hele klim naar de uiteindelijke parkeerplaats, waar we ook hadden kunnen parkeren. Maar als je wilt wandelen maakt die paar kilometer ook niet uit. Bij een meertje, eigenlijk iets unieks op Kreta, lopen we natuurlijk  verkeerd. De omschrijving was misschien niet helemaal duidelijk of wij begrepen het verkeerd, maar het gevolg was dat wij al 2 kilometer meer berg-op en berg-af in de benen hebben zitten alvorens we echt op de goede weg zitten. Wij hadden een pad gemist. Het pad werd een trap in de felle zon. Heerlijk lekker zweten, hebben we nog niet gedaan deze week. De heenweg was veel klimmen, wel gunstig straks voor de terugweg, want dan gaan we berg-af. Voor ons liep een Duits gezin met een kind van ongeveer 4 jaar. We hadden ze al op de parkeerplaats gezien, maar omdat wij verkeerd liepen kwamen we ze nog een keer tegen.

Onderweg kwamen we iets meer mensen tegen dan in de Kritsakloof. Zelfs een paar Grieken waarvan de dames gewoon op teenslippers liepen, en geen water bij zich hadden. Daar sta je dan als wandelaar met je schoenen met een profiel waar je over sneeuw mee kunt lopen en nog grip hebt en je 2 liter water voor een wandeling van 3 tot 4 uur. Op driekwart van onze wandeling kwamen we nog een heerlijke waterbak tegen. Even ons hoofd en onze handen verfrissen. Daar knap je zeker 5 minuten van op. Toen wij ons verfriste komt een Duitse man alleen ons voorbij. Hij heeft zijn vrouw en dochter achtergelaten en loopt alleen naar het einde van de kloof. Wij volgen na 5 minuten.

Ook boven zijn we denk ik iets verkeerd gelopen, hoe kan je de weg kwijtraken in een kloof? Nou wij kunnen dat. Gelukkig zijn we niet de enige die dit hebben gedaan, wat weer een schrale troost is. Toen we na weer veel klimmen en klauteren de kloof over moesten steken, gingen we rechts de kloof in. Na 15 minuten konden we niet verder. Een rotsblok van zeker 5 meter hoog had de hele doorgang van de kloof afgesloten. We kunnen er niet overheen en niet langs . Toen we terug liepen, weer 15 minuten later, zagen we het pad welke ons misschien  zou leiden naar de uitgang. Of het zo zou zijn weten we nog steeds niet, want we zijn terug gekeerd naar de waterbak om ons wederom het droge stokbroodje met ei te gaan eten. Er waren meer Nederlanders die er zo over dachten. Twee, in onze ogen, oudere mensen, zaten ook hier lekker hun brood op te peuzelen.  Na een kwartiertje, langer moet het niet duren, ondernamen we de tocht terug. Bijna bij het eind hadden we het nog over de Duitse man die naar boven liep. Maar eenmaal aan gekomen onderaan de trappen, welke aan het begin van de oorspronkelijke tocht ligt, kwamen we de Duitse vrouw met hun dochter tegen. Geen wonder dat we hem niet hadden gezien, hij was nog niet terug gekomen. Uit de verhalen maakte we op dat ze ervaren bergwandelaars waren uit de buurt van München, dus veel zorgen hoefde we ons dus niet te maken. Hij had zijn mobiel niet mee. Deze had hij bij zijn vrouw gelaten, dus konden we hem ook niet even bellen. Na een verfrissende Cola en een Citroen drank vervolgde wij onze weg naar de 2 kilometer verder op geparkeerde auto. Gelukkig wel heuvel af, maar oh zo warm.

Op de weg terug zijn we bewust nog even om gereden. Niet dat we verdwaald waren maar om via een andere weg terug naar ons appartement te gaan.  Wat we veel tegen kwamen waren olijfbomen. het leken wel complete plantages. Ook hebben we de eerste wolken gezien op Kreta. Kan ons voorlopig niet deren. Na boodschappen bij de Spar gedaan te hebben, vis en vleesspies met salade, waren  we na zes uur weer op honk. Wist je dat de Spar elke dag van 08:00 tot 22:00 uur open is en zelfs op zondag.

De dag werd door Ben afgesloten door een duik te nemen in het zwembad,. Echt druk was het niet. Hij was alleen in het water en op het terras. Straks weer wat eten in elkaar flansen en een ijsje halen, het blijft tenslotte vakantie. En de temperatuur is boven de 30 graden