Canada

Slangen en Eekhoorns

Woensdag 4 juni 2014

Vandaag gaan we op pad naar de Niagara Glen. Op deze plek zijn enkele trails uitgezet. We nemen de bus naar het centrum en daar stappen we over op de Greenline. Deze lijn van WeGo, de plaatselijke busonderneming, rijdt helemaal langs de rivier naar Queenston Bridge. Een brug die ongeveer 15 km verderop ligt. Het is druk in de bus, maar bij White Water Walk stappen veel mensen uit. Die gaan voor 15 dollar even snel met de lift naar beneden, over een paar planken lopen over de rivier en hup met de lift weer terug naar boven. Wij doen iets anders. Wij blijven gewoon in de bus zitten en stappen 6 kilometer verder uit en gaan het wandeling beginnen in de Niagara Glen. Dit zijn uitgezette trials die je eventueel naar de rivier kunnen brengen.

We beginnen met een trap. Niet Corry haar ding. De trap met een hoogte van een flat van 3 verdiepingen is gemaakt van allemaal roosters. Je kijkt dus van boven direct naar de grond. Dat geeft wat problemen, maar als het zicht iets is ontnomen dan komen we er uiteindelijk wel. De  paden doen veel denken aan de levada's in Madeira. Klauteren en klimmen. Je hoofd niet stoten en vooral je arm niet open halen Ben.

Het hoogteverschil tussen start en finish zal een honderd meter zijn maximaal. Maar voetje voor voetje de berg af zet je geen snelheidsrecord neer. Het geraas van de rivier komt steeds dichter bij. We zien een paar powerboats voorbij schieten. Een enkele visser die zijn geluk gaat beproeven. En verder weinig mensen die deze route lopen. Als we 12 verschillende personen tijdens onze 2 uur klauter evenement is het veel. Wat we wel hebben gezien zijn heel veel eekhoorns en 3 slangen. Ben heeft er 3 gezien, Corry 2. En dat kwam omdat Corry op nog geen 2 centimeter bijna op een slang stond. Eer Corry dat door had wat er was gebeurd, is het beestje alweer vertrokken. Op een kruispunt, waar het niet heel duidelijk aangegeven staat, hebben we er voor gekozen om links af te slaan nog steeds het water volgend. We volgen de blauwe route. Maar op een gegeven ogenblik moesten we de strijd staken. Er is geen doorkomen meer aan. Een paar honderd meter terug hebben we het gevoel al dat dit niet de meest belopen route is, maar je weet nooit wat er om de hoek is. We lopen dus maar weer terug naar het kruispunt en kiezen voor groen. Deze route brengt ons weer terug naar die heerlijke trap.  Eenmaal bovengekomen gaan we opzoek naar de bushalte. Dus is het zo dat op de heen weg hier wel een bus stopt, maar voor de terugweg niet. We lopen, nu wel met een ander tempo richting Whirlpool Aero Car. Dit is ongeveer 3 kilometer verder. Maar helaas laat de kleine teen van de Ben's voet het even afweten. Een hoop irritatie en kapot gelopen. De laatste 500 meter naar de bus dan maar op een blote voet.

De timing was prima. Ben kan nog net zijn schoen aantrekken en we kunnen gelijk de bus instappen. We nemen de halte bij de Rainbow Bridge. We gaan de grens even over. Eerst moet je 50 dollarcent betalen om een toegangspoort door te gaan. Dan loop je dus Canada uit richting de USA. Tijdens het overlopen waai je je hemd uit. Het weer is erg gaan betrekken namelijk en wij lopen nog steeds in onze hemdshirtjes. Om Amerika in te kunnen komen moet je voor een hek wachten, totdat je geroepen wordt en alle papieren te tonen. Wat kom je doen, waar ga je heen hoe lang blijf je?  Of het wat uitmaakt! Maar goed we houden ons netjes tenslotte moeten we nog 2 keer het land in zien te komen

Vandaag was het volgens ons Amish-dag. Ik denk dat ze een dagje vrij hebben gekregen de mannen met strohoeden en bretels en de dames met hun lange jurken en hun hoofdkapjes. Er lopen hier wel honderd van de deze geloofovertuigers rond.

 Ze liepen niet in de weg, maar ze vielen gewoon op. Ook hele kleine kinderen vol in ornaat. Wij vinden het apart, maar misschien zijn zij wel gelukkig hiermee. Hoe ze hier gekomen zijn is ons een raadsel, zal toch niet met paard en wagen zijn?

De Amerikaanse kant leek wel een bouwput. Alles ligt overhoop. De wegen en voedpaden worden omgeleid. Het wegdek ligt helemaal open. We steken nog even een brug over richting Goat Island maar halverwege besluiten we toch maar om te draaien, omdat we nog meer dagen willen wandelen en we moeten het niet overdrijven met de voet van Ben. Soepel is anders namelijk. Dus weer die koude winderige brug over, maar nu richting Canada. Ook hier door de douane, maar wat een verschil tussen de vriendelijkheid. De Canadese douane zijn toch wel een stuk vriendelijker.

Op de REDLINE WeGo moesten we 15 minuten wachten. Zo is de dag weer voorbij gevlogen

Morgen gaan we een kijkje achter de waterval nemen en zullen richting Finger Lakes in de USA  gaan.

See U tomorrow.