Toronto for the 2nd time.

De nacht was een nacht van veel regen. Wij hebben het droog gehouden maar de buren in de tent naast ons moeten toch wel iets van het vochtige weer hebben meegekregen. Als het zo hard heeft geregend als het heeft geklonken dan moet er wel veel water gevallen zijn  Maar in de camper klinkt het nogal.

De ochtend is een bewolkte ochtend. Tijdens het ontbijt komen er wel 50 mensen langs lopen, allemaal koffie in hun hand en een tuinstoel. Zou er een happening gaande zijn? We gaan niet op onderzoek uit. We gaan richting Toronto. We parkeren ons vehicel weer op de parkeerplaats bij een shoppingcentre Yorkdale. We zijn niet de enige die dit doen. Net voor dat we de metro instappen zien we een bord dat er vanaf juni niet meer geparkeerd mag worden in combinatie met metro gebruik. Half Toronto en wij doen dit wel. We nemen dit dus maar voor kennisgeving aan.

We stappen uit in Union. Vlak bij de CN tower en lopen richting een marktplaats, St Lawernce Market. Hier zijn alleen maar kleine voedseltentjes die allemaal vlees vis of noten en specerijen verkopen. Terug lopen we via Eaton Center. Dit is een gigantisch overdekt winkelcentrum voor een groot deel onder de grond. Het loopt al tegen half een en heel werkend Toronto gaat uit eten. We komen op een pleintje uit waar alleen maar Chinese/Japanse voedselzaken zitten. Teriyakki Take-a-way, Noodles to go. We besluiten het en gokken het erop. We nemen Kip en Kip/Beef Teriyakki met rijst. Bij het afhalen willen we nog vragen wie er nog meer komt mee eten? Toch wel heel veel eten op een klein bordje. Kan het niet in de breedte, wel handig voor de kleine tafeltjes, dan moet het maar in de hoogte. Maar het is een aanrader. We eten er heerlijk van en kunnen er weer even tegenaan. Eenmaal boven de grond komen we midden in de zon terecht. Geen wolkje aan de lucht en de trui en het t-shirt gaan uit. Hup in de rugzak. We lopen nog even richting China-town en struinen daar die gezellige winkeltjes die allemaal het zelfde verkopen even af naar een kleine afwasborstel. Maar we komen thuis met 2 riemen en een nieuw paar Crocs slippers.

Maar net voordat we de metro instappen slaat het noodlot toe. Zand in het oog van Corry. Nu kan ze wel wat hebben aan haar ogen, maar dit is serieus. Wrijven doet ze niet, huilen kan ze ze niet. Maar het is scherp en ze krijgt het niet weg. In Yorkdale lopen we even bij een opticien naar binnen. Misschien dat zij iets kunnen zien, Corry in elk geval niets. Ze stuurt ons door naar de oogarts een deurtje verder. Daar horen we dat we 95 dollar moeten betaln als we geholpen willen worden, maar ook dat we nog lang niet aan de beurt zijn. Corry past even. We gaan opzoek naar een drogist om wat oogwater te kopen om te spoelen. We vinden met de hulp van de apotheker het juiste spul. We hebben tenslotte dan ook keuze uit 80 soorten oogwater, reinigingsspul etc. We kiezen voor de goedkoopste en de familie flacon, we willen immers alleen maar spoelen. Als een blindengeleide hond brengt Ben Corry door de menigte heen naar de camper. Daar kunnen we in alle rust het even uitproberen. Spoelen opzich helpt niet veel, maar zoals gezien bij de drogist, kan je ook je oog spoelen door een bakje tegen je oog te houden met daarin water. De dop van het busje scheerschuim moet het hiervoor ontgelden. Het lukt wel een beetje hiermee, maar volledig weg is het nog niet. Het is dragelijk. Dus op naar de camping in Nicolstondam. Dat dacht je. Hier begint de spits al om half 5. De TomTom geeft een vertraging aan van 15 minuten, of we een alternatieve route willen gebruiken. Doe maar. Eigenlijk moeten we dat niet meer doen. Na ruim 30 stoplichten waarvan we alle drie de kleuren hebben gezien en een half uur later besluiten we toch maar weer de " snelweg" te kiezen voor onze verdere route.