18 jan. 11 Dinsdag

 De dame van gisteren had gelijk, het regent inderdaad.  Vanmorgen rustig opgestaan. Het bekende ritueel, douche, koffie, eten en weg. We gaan op weg naar de Glaciers. De gletsjers aan de West Coast van het Zuider-Eiland. We stoppen even bij de ‘Blue Pools’. De rivier die hier stroomt heet de Blue River en het water is Azur-Blauw. Om er te komen lopen we via een pad naar twee hangbruggen toe. Op de eerste brug mogen maar maximaal 10 man op en op de tweede maximaal 20. Zelfs Corry waagt de grote oversteek. Bruggen en zeker hangbruggen zijn niet haar ding. Er komt nog bij dat ze lekker bewegen als je er over loopt. We lopen naar het uitkijkpunt toe in onze regenkleding. Jawel al na een half uur rijden begint het al te regenen. We nemen wat digitale kiekjes en Corry loopt alvast terug naar onze camper. Nu hebben we in de camper overheerlijke zwart-wit snoepjes liggen. Het zakje welke we gekregen hebben van haar werk was bijna op. Maar ja bij de laatste gaat het mis. KRAK!!!!  Stuk van haar kies afgebroken. Wat nu????  Terug rijden is geen optie, want dat is 2 uur rijden.

Dan maar door rijden. Bij Haast, een plaatsje van niks, stoppen we even bij een Infopunt en vragen waar we het beste naar de tandarts kunnen gaan.  Optie 1. Terug naar Wanaka… intussen 3 uur rijden of doorrijden naar Hokitika en dat is maar 4 uur rijden. Nu kunnen we rustig voor beide opties er een uur bij optellen, want de wegen slingeren nogal hier. Hokitika ligt namelijk 2 uur rijden van de Franz Josef Glacier af. Wel op de route van de volgende dag, dus we gokken het en hopen dat het goed gaat en vragen vanmiddag wel bij de receptie waar we het beste heen kunnen gaan. Zoals je begrijpt een trieste dag. Letterlijk omdat het de hele dag regent en figuurlijk vanwege de kies van Corry. We gaan gewoon verder richting de ‘Fox Glacier’. Eenmaal hier aangekomen begint het harder te regenen.

Toch wagen we het erop. Regenjas en regenbroek aan. Pet op en de camera’s in een plastic tas.  We verlaten de camper, welke we op de parkeer plaats hebben geparkeerd en lopen naar een hek. Om de hoek is namelijk de gletsjer. Maar helaas mogen we niet verder dan het hek. Niet verder zonder een gids. We kunnen even om het hoekje kijken en zien de gletsjer. Foto en Video maken is onmogelijk omdat het veel te hard regent. Er hangt ook een mist om ons en de gletsjer heen, wat ons weerhoudt om de digitale spullen uit te pakken.

 

 Drijfnat komen we aan in de camper. We gaan het gokken bij de volgende, de Franz Josef Glacier.  Franz  is ons iets meer gunstig gestemd. Het regent hier niet hard maar gewoon. Weer pakken we ons en de digitale spullen in en lopen een in kwartier naar een uitkijkpunt. We zien iets meer dan bij de Fox, maar het blijft allemaal wel in nevelen gehuld. Er loopt nog een pad naar waarschijnlijk de voet van de gletsjer, maar omdat de weergoden een beetje tegen werken keren we maar terug naar de camper. We gaan richting onze Top10 camping. Van de receptie krijgen we 3 telefoonnummers om een tandarts te bellen in Greymouth. Een grotere plaats dan Hokitika maar weer een uur rijden. We proberen alle drie de nummers, maar ook hier wordt je na 5 uur vriendelijk te woord gestaan door een antwoordapparaat. We wachten de dag van morgen maar even af. Bij goed weer gaan we nog even bij Franz op de koffie, anders rijden we alvast richting de tandarts. We zetten de blower van de verwarming maar even op 10. Dan kunnen we straks gewoon droge schoenen aan. Of anders morgen.

 

19 jan. 11 Woensdag

 We zijn bij Franz op de koffie gegaan vanmorgen, nadat we naar het noodnummer in Greymouth gebeld hebben en we om half drie terecht kunnen bij de tandarts. Het weer is nog niet fraai maar het regent wel minder dan gisteren. We zien al meer wolken, dat was gisteren wel anders. Omdat we wel een beetje tijd hebben gaan we richting de Franz Josef Glacier. ( op de koffie). Het is druilerig weer maar echt regenen doet het nog niet. We zien hem vanaf het startpunt al veel beter liggen. We moeten binnen anderhalf uur terug bij de auto zijn anders redden we het niet om op tijd bij de tandarts te zijn. Moet je nagaan. Je heb iets aan je gebit en woont bijvoorbeeld in Amsterdam en je moet naar de tandarts in Maastricht. Over dit soort afstanden praat men hier.

 

Maar goed we lopen keurig over het pad dat richting de schuivende ijsmassa gaat. Tot 100 meter voor het ijs mag je komen. Er zijn hekken geplaatst. Dus echt het ijs aanraken of betreden mag alleen onder begeleiding. We zien ook veel groepjes lopen op de gletsjer. Per groep allemaal keurig achter elkaar, gezekerd door middel van een touw en voorzien van ijzers onder de schoenen. De miezer wordt weer regen en we lopen terug naar de camper. Na een tussenstop komen we wel iets te vroeg aan in Greymouth. We melden ons bij de tandartsenpraktijk en worden na een minuut of tien geholpen. De behandeling duurt ruim 35 minuten. Met haar mondvol, vertrekken we richting ‘Pancakes Rocks’. Alles gaat voorspoedig, alleen het tijdschema is iets aangepast. Als we al een schema hadden lopen we nu ongeveer 2 uurtjes achter. We bezoeken de ‘Pancake Rocks’ en ‘Blow Holes’. Dit zijn rotsen die door de erosie zo zijn uitgesleten dat ze op pannenkoeken lijken. Ik zal Corry niet aanraden om deze pannenkoeken te eten, want er zou maar een steentje in zitten. Dat is niet goed voor haar kies.

Na de digitale vastlegging en een overheerlijk ijsje gaan we richting camping. Het weer is aardig bij gedraaid. Anders hadden wij ons niet aan het ijs gewaagd. Bij de camping checken we in, maar we gaan gelijk weer weg. De zeehondenkolonie ligt hier maar 10 kilometer vandaan. Nu het weer nog mooi is profiteren we hier gelijk maar van. Dus weg zijn we. De kolonie lag lekker in het zonnetje op de rotsen. Ze maken onderling ruzie, moeders zogen hun jongen, een paar hobbelen naar een andere rots. Een dag als zovele in zeehondenland. Wel valt ons op dat er veel jonge zeehonden waren. We hebben de groep niet geteld, maar ruim 30 waren het er wel. Nu staan we op een camping in Westport. Even de weg oversteken en je staat met je voeten in de oceaan. Het licht gaat zo wel uit. De teller van onze camper staat al boven de 2000 kilometer.