20 jan. 11 Donderdag

We doen de gordijnen open en zien dat het blauw is. Totaal anders dan gisteren. Gelukkig maar. We nemen onze koffie en ontbijt buiten op een bankje tot ons. Dat kan hier allemaal. Het is tenslotte niet echt druk op de camping. De kies van Corry voelt goed aan. Maar voorzichtigheid is geboden. We rijden vandaag richting Abel Tasman Park en zullen daar ter plekke een camping uit zoeken. Totaal anders dan we de vooraf gaande dagen hebben gedaan. We rijden uit Westport weg en zien op de “grote” weg een bord staan. “No Fuel for 91 Km”.

Toch knijp je hem even als een oude dief, als je bedenkt dat je tank nog maar voor 3 kwart vol zit. Terugkeren is de enige optie, maar dan moet ik 32 km omrijden om te tanken. We nemen de gok, we gaan er voor. Met dit bordje in gedachten rij je toch anders over de weg. Je kijkt wat minder naar de omgeving en wat vaker op de benzinemeter en denkt hij loopt best wel snel terug. Uiteindelijk hebben we gewoon kunnen tanken, niets aan de hand dus. We komen aan in het plaatsje Motueka en we bezoeken de camping. De camping is wat vol, vooral met Nieuw Zeelanders die ook zelf hun vakantie vieren. We besluiten om naar Pohara te rijden. Nu bellen we wel even, want het is nog zeker een uur rijden. De weg er naar toe gaat rond het Abel Tasman National Park. Het is even stevig klimmen met ons karretje. De camping ligt volgens de gegevens aan het strand. Dus alles wat we klimmen moeten we ook dalen. Het uur wordt 5 kwartier en dat voor 50 kilometer. Ook deze camping is vrij vol, maar we doen het er mee. Het uur dat we vandaag meer hebben gereden, moeten we ook zondag extra terug rijden. We moeten daar rekening mee houden. Was de oceaan gisteren aan de overkant van de weg, nu staan we bijna met onze wielen in de oceaan. Dichterbij kan haast niet. We hebben vanavond onze 3de  e-mail verstuurd naar het thuisfront. We zullen morgen even een wasje draaien en een wandeling gaan maken. Wordt weer tijd voor wat beweging.

21 jan. 11 Vrijdag

 De weergoden zijn ons ook vandaag goed gestemd. De lange broek hoeft niet aan. We lopen zelfs in onze “hemd-shirts” op de camping. We laten de bedden eens lekker luchten en de was wordt vandaag ook even gedaan. Een algehele opschoon- doorlucht- was- schoonmaakactie als het ware. We zien veel New Zealanders vertrekken van de camping. Zou vrijdag een wisseldag zijn? Je zou het haast denken. Wat ons ook opvalt is dat er hele families op de camping staan. Twee soms drie of zelfs vier plekken hebben ze naast elkaar. De boot, de auto en de aanhanger moeten allemaal geparkeerd worden op deze plek. Ook zien we complete koelkasten onder een afdakje staan. Als het bier maar koud staat zal het motto zijn. En natuurlijk de barbecue. Zaten we gisterenavond al in de lucht van het aangebrande vlees.

Vanmorgen ging de barbecue weer aan. Niet voor het vlees maar voor de pannenkoeken. Deze worden vers bereid en los vanuit het vuistje opgegeten. Good Morning New Zealand. Wij zijn klaar met onze opruimactie en we maken ons uit de voeten. Trekken de wandelschoenen aan en rijden richting ‘Whariwharangi Bay’. (wie kent hem niet). Bij navraag bij de receptie, toch de locals hier, schijnt dat je daar een mooie wandeling kan maken. Het is 15 minuten rijden en we laden onze heupbanden/tassen vol en starten vol goede moed de wandeling. Maar….. altijd is er een maar…. Het pad waar we over moeten ligt onder water. Het is maar 50 meter maar om een wandeling van een paar uur te beginnen met natte voeten is geen goed plan. We proberen het toch, maar halverwege moeten we echt omkeren. Maar we zien het water teruglopen.

    Op het ogenblik is het vloed en het water trekt zich redelijk snel terug. We besluiten een kwartiertje te wachten en te beslissen of we de plons (gok) gaan wagen. Al snel is duidelijk, wachten heeft zin. Na ruim 15 minuten hebben we  de grote oversteek gemaakt. Met droge voeten kunnen we nu aan de wandeling beginnen. Onderweg schieten we nog wat digitale plaatjes met het idee dezelfde ook op de terugweg te schieten. Kan je tenminste goed het verschil zien. De wandeling lijkt een klim. En dat doen we ook ruim 3 kwartier. Boven kunnen we 4 kanten op. We nemen de tocht welke naar een hut gaat aan de andere kant van de heuvel. Na anderhalf uur wandelen komen we aan bij de hut. Een paar bankjes staan hier wel erg uitnodigend en we nemen de uitnodiging graag aan.

We nuttigen onze boterham en spoelen deze weg met het water dat we bij ons hebben. Vandaag hebben we meer water bij ons dan bij de wandeling in Queenstown.  Na 20 minuten lopen we weer terug. Weer  bij het beginpunt aangekomen, zien we dat het water geheel vertrokken is.  Het is net 4 uur geweest en nu we toch in de buurt zijn besluiten we dat er nog wel een watervalletje af kan. De ‘Wainui waterval’ valt ons ten deel. Een wandeling van 40 minuten heen en terug. We zijn snelle lopers dus dit zal wel in een uurtje gaan denken we zo. Het pad er naar toe gaat door de Bush. We moeten klauteren en een beetje klimmen over de rotsen. Maar ook hier ‘n maar….. We moeten een hangbrug over. Het bordje bij de hangbrug meldt ons dat er maar een persoon tegelijk over de brug mag. Hopelijk geldt hier niet de regel dat een gewaarschuwd persoon voor twee telt. De brug voelt heel wiebelig aan.

 

Ben heeft de eer om als eerste te gaan. Corry volgt daarna, alles is gericht op het eindpunt. Maar ze heeft het wel gehaald. Hangbruggen is nog steeds niet haar ding. Na 200 meter komen we uit bij de waterval. Helaas staat de wind een beetje ongunstig. Je kan behoorlijk nat worden als je lang blijft kijken naar het vallende water. Doen we dus niet te lang. Weer de hangbrug over. Maar nee niet zomaar. Voor ons staat een stel te wachten op de mensen die vanaf de overkant proberen over te steken. Een gezin van 7 personen. Dit kan dus wel even duren. De kinderen, 4 stuks gingen als eerste. De kleinste wilde niet erg doorlopen. Al blèrend komt het kleine jong aan de overkant. Toen de 4 kinderen over waren volgde Pap. Hij verontschuldigde dat het zolang duurde maar de rest van de familie komt later, dus wij mochten oversteken. Hij wilde niet alleen de kinderen aan de andere kant laten. Dat kunnen we begrijpen. Na 1 uur en 2 minuten waren we weer terug bij de camper. Klaar voor het boodschappenritueel. Maar daar moet je wel eerst 15 kilometer voor rijden. Klaar voor de warme prak en de koffie.