22 jan. 11  Zaterdag

Vandaag hebben we eens rustig 2 bakjes koffie bij de camper gedronken. Lekker buiten op de stoelen. Helaas zitten de stoelen niet comfortabel maar je bent lekker buiten en dat telt ook. Ook vandaag gaan er veel mensen weg. Rond een uur 10 zijn er veel lege plekken bij gekomen. Het is op zich een hele klus om alles weer netjes in de auto, de aanhanger en in de boot te krijgen. Alles wat je niet kwijt kan, gaat gewoon in de boot. En daar kan een boel in. We gaan naar de i-site voor wat informatie voor de wandelingen die we willen gaan maken. Het worden de ‘Pupu Hydro Walkway’ en de ‘Te Waikoropupu Springs’. Het weer is uitstekend te noemen. Een lekker zonnetje, niet veel wind en een aangename temperatuur. We rijden met onze camper een kilometer of vier over een gravelweg. Je zou haast gaan twijfelen of je de juiste weg was ingeslagen. En dan moet je vooral niet denken dat je alleen deze wandeling gaat doen. We komen dus in de ”middle of nowhere” bij een parkeerplaats en daar staan  gewoon 4 campers en 8 personenauto’s. Er is nog plek om te parkeren gelukkig.

De wandeling is een rondwandeling deze keer. We gaan links om. Dit houdt in dat we eerst in het zonnetje op een kiezelweg  moeten klimmen. Kan je maar gehad hebben. Gaan we terug dus bergaf. De klimt duurt ruim een half uur en we komen een paar andere mensen tegen. Iedere wandelaar zegt elkaar gedag, als ze elkaar tegenkomen. Deze wandeling doet ons denken aan Madeira. Het is namelijk een kunstmatig aangelegde waterloop, langs de berg. Een soort levada. Dit water geleiden ze naar een grote koker, waar het naar beneden stort. Aan de koker zit een schoepenrad en door het draaien wordt er stroom opgewekt. Een mooie wandeling met een beetje afwisseling van wandelpaden.  De tweede wandeling mag je eigenlijk geen wandeling noemen. Het is een ommetje geworden. De wandeling gaat naar, als we de Nieuw Zeelandse beschrijving moeten geloven, de schoonste en zuiverste bronnen van de wereld. Er stroomt per seconde 14 kubieke meter water uit de grond. Het water komt van hoger gelegen gebieden door de grond hier naar boven. En inderdaad het was kraak helder water. Vooraf wordt er gewaarschuwd dat je niet het water mag aanraken, omdat ze vreselijk bang zijn voor waterpest. Dit kan in de lager gelegen gebieden de ecologische huishouding erg in gevaar brengen. Er was zelfs controle van de DOC bij deze bronnen aanwezig.

Later op de middag maken we nog een klein ommetje op de camping en het strand. Alleen het reserveren van de camping in Picton lukt niet erg. De telefoon bij Picton, blijkt achteraf, ligt er uit. Maar  het is ’s vanavonds toch gelukt om een reservering te maken. Volgens de Tomtom is het 3 uur en 20 minuten rijden. We gaan gewoon er vanuit dat het ruim 5 uur wordt. Misschien pikken we nog even een ommetje mee langs de weg.

Soms is het weer er niet naar om te schrijven en soms is het andersom.

Dan is het naar weer en wil of kan je niets schrijven.

Het weer??  Grijs en grauw, niets aan. Als we wakker worden is de lucht al bewolkt en zijn we al bang dat de zon niet te zien zal zijn. We rijden richting Picton en halverwege komen de spetters al uit de lucht vallen. Nodigt dus niet uit voor een wandeling. De route gaat zeker niet over een rechte weg. Het laatste stuk van de route gaat over de ‘Queen Charlotte Drive’. Als je die wilt rijden met een auto zonder stuurbekrachtiging, hoef je de eerste week niet meer naar de sportschool. Wat veel bochten heeft dit korte stukje van 20 kilometer. Het zal ongetwijfeld mooi zijn als je goed zicht hebt, maar zoals reeds gemeld zit dit er niet in vandaag. ’s Middags regent het nog steeds. Een mooie gelegenheid om aan het fotoboek te werken. Alle foto’s op de laptop gezet en maar uitzoeken, knippen, plakken en weggooien maar. Zal het straks opklaren? Zo ja, dan gaan we straks even een frisse neus halen in de haven van Picton. Morgen de overtocht naar Wellington.