Reisverslag 1e week  Ga naar reisverslag 2e week Ga naar reisverslag 3e week  
 

 13 juli tot 19 juli 2009

     
 

              

Maandag 13 juli.

 

N

a een gezamenlijk afscheidsdiner bij ons thuis, dit alleen uit praktische overwegingen, namelijk het ontlopen van de files voor Kees en Annie. We gaan rond 20.30 uur richting Schiphol. Het afgeven van de bagage is zo geregeld. We krijgen nog een compliment dat we online hadden ingecheckt, omdat de kans van overboeking aanwezig is. Het hele vliegtuig is volgeboekt. Dat idee kreeg ik gisteren, zondag, al. Bij online inchecken was het heel moeilijk om van stoelen te veranderen. Bijna alles was al gereserveerd.

We hebben ongeveer 2 uur doorgebracht op Schiphol. We krijgen nog een gratis drankje aangeboden van 2 mensen die hun eerste dag door overboekingen zagen vervliegen. Ze kregen 600 Euro pp en 2 "etensbonnen" van McDonald ter waarde van 30 Euro. Ze hadden hun menu besteld maar vroegen aan ander mensen in de rij of zij ook nog iets wilde hebben om hun bedrag vol te maken. Wij wel.. doe maar 2 Cola. Een andere vrouw had een gratis McCroquet en een Engelsman moest voor zijn hele BigMac menu 2.35 betalen. Totaal waren zij toch over de 30 euro heen gekomen. Een creditcard is geen bezwaar voor dit wereldse bedrag, dus toch iets bij betalen.

De tijd om aanboord te gaan is aangebroken, dus door de scanner heen. Kees geen piep, Ben geen piep. Maar mijn rugtas mag er wel 2 keer doorheen. Het bekende foutje, mijn zakmes. Waar had ik dat ding ook alweer gelaten, het komt op de monitor naar voren. Dus rugtas overhoop gehaald en met plezier afgegeven, want je wilt toch niet door het leven gaan als Ben Laden.

Het vliegtuig is inderdaad vol. Er zijn veel mensen die op doorreis zijn vanuit Noorwegen en China. Ook heb ik nog een paar Zwitsers gezien. In Bonaire, onze eerste tussenstop, gaan er vrij veel mensen uit. We krijgen iets meer ruimte voor de benen. Maar dat is in Guayaquil, onze tweede tussenstop wel anders. Alle plaatsen zijn wederom bezet, gelukkig duurt deze vlucht niet zo lang. Met 25 minuten staan we weer op de grond. Quito 08.10 uur.

 

Dinsdag 14 juli

 

N

a de paspoortcontrole zijn we door gezondheidsautoriteiten gezond verklaard. We kregen namelijk een bodyheat-scan. Dit alles in verband met de Mexicaanse griep die op het ogenblik heerst.

Kwart voor negen lopen we de aankomsthal in op weg naar onze afspraak met Jan. Maar alles wat we zagen geen Jan. Zal hij het vergeten hebben? Dus de telefoon maar opzoeken en naar Ana bellen. Zijn jullie er al? Jan is onderweg maar staat vast in een file, hij komt zo. En inderdaad even later komt iemand naar ons toelopen. Hij begint met praten en blijft praten. Zeer zeker niet ongezellig. Het komt hierop neer dat alle auto's op tournee waren en hij had zijn eigen “barrel” meegenomen om ons op te halen. Maar we mogen ook met de taxi naar het hotel gaan.

Eerst maar eens kijken wat voor een auto het is.

Staat er een wagen op de parkeerplaats een Andino een soort “pieremachochel”. Een kleine auto ter grootte van een Trabant met een open laadbak. De laadbak is net groot genoeg voor twee tassen, twee rugzakken en mijzelf . Kees heeft de eer om zich in de cabine te wurmen. Klem tussen dashboard en rugleuning zit hij voorin.

Ik moet wel bekennen dat ik niet eerder zo’n ontvangst heb gehad op een vliegveld. Vele mensen in Quito zijn er nu van op de hoogte dat er zich twee westerse malloten, “gringo’s “, verplaatsten in Quito. De één shocking klem en de ander liggend in de laadbak.

Tijdens de reis, 20 minuten van het vliegveld naar het Mercure hotel, krijgt Kees in het kort een compleet verslag over de aangepaste route die we gaan rijden en onder andere dat zijn zoon meegaat om zijn Nederlands wat op te halen. Jan wil zelf ook iets uit testen voor volgend jaar. Wij zijn dus even de proefkonijnen, maar dat mag de pret niet drukken.

Eenmaal aangekomen bij het hotel met het barrel, sorry Jan, komen we Ana tegen. Even met haar kennis gemaakt en daarna snel er vandoor, omdat ze het druk heeft. De kamer is nog niet helemaal klaar dus gaan we even met Jan in de lounge zitten. Daar legt hij in het kort ook even aan mij uit wat we volgende week gaan doen. Zoals hij het vertelt klinkt het wel leuk. Ook doet hij nog een paar tips van de hand voor de komende dagen. Maar morgen eerst een rondje METZ-MFI.

De kamer is een prima kamer op de negende verdieping van het Mercure in het hartje centrum. Nummer “nine-eleven” 911. We hebben een kluisje in de kamer en die wordt  gelijk in gebruik genomen door onze camera's en portemonnees.

Vanmiddag, maar door het tijdsverschil vanmorgen maken we nog even een klein rondje door de stad. Een soort van kleine verkenningstocht. We bezoeken ook het “hoofdkantoor” van de Biking Dutchman. Jan heeft namelijk kantoordienst. En wederom horen we verhalen van Jan. Nee, het hoeft niet saai te worden de komende weken.

Ook in de namiddag trekken we er op uit. Wandelingetje voor het avondeten. (Denk je een frisse neus te halen, komt je neus vol te zitten met roet en walm van de uitlaatgassen.) Auto's, bussen en alles wat er tussen in zit veroorzaakt en  produceert zoveel uitlaatgassen dat je soms het idee hebt dat het mistig begint te worden. Het schijnt de gewoonte te zijn, om waar je maar wilt, in en uit de bus te stappen, zelfs midden op de kruising van 2 drukke verkeersaders. Bussen met gordijntjes, uit negentien-tig en met deuren die gewoon open blijven staan je kan het zo gek niet verzinnen, alles rijdt hier rond. Wel valt op dat er redelijk veel nieuwe auto's rond rijden en dat de auto’s op zich weinig deuken en krassen vertonen. Een wonder als je ziet hoe ze hier rijden in Quito. De rechten en wetten van de grootste, sterkste en de brutaalste heersen hier. Je toetert maar raak, zeker als je voor een stoplicht staat je en trekt niet op voordat het groen wordt. Je moet eigenlijk al wegrijden voordat het verkeerslicht op groen springt.

Het avondeten is in een hut, de Pizzahut. Het kleinste portie is groot genoeg en het glas Pepsi hoeft ook niet groter te zijn.

 

Terug op de hotelkamer vinden we het welletjes. Schoenen uit, even onder de douche en lekker lang uit. Alleen het eerste is geregeld want de telefoon gaat. Niet mijn mobiel maar het toestel  van het hotel. Victor belt even. Jan Boekestijn, een collega van mij, en zijn vrouw zijn een paar uur geleden aangekomen en willen wel even wat gaan drinken op een terrasje, of wij daar ook zin in hebben? Deze uitnodiging kan ik natuurlijk niet weigeren, want minder dan een week geleden zei ik tegen Jan tot ziens in Quito. Douchen stellen we maar tot morgen uit.

 

 

 

 

 

Woensdag 15 juli.

 

V

andaag dan op bezoek bij Metz-MFI. We hebben ons eerst te goed gedaan aan het ontbijt in buffetvorm van het hotel. Alles wat je maar wilt is voorradig. Yoghurt met alle soorten muesli, verse jus d'orange, diverse soorten broodjes noem maar op. Ook alle soorten vers fruit. Het ontbreekt ons aan niets.

Om 9.00 uur worden we opgehaald maar om 9.15 komt Diana rennend naar me toe, you are Ben? Deze vraag kan ik niet ontkennend  beantwoorden.

“Diego rijdt nog even een rondje”; zegt ze; “hij komt er zo aan”. Al pratend met Diana hoorde ik een paar keer een claxon. Dit is niet vreemd hier in Quito waar iedereen zijn claxon gebruikt voor het meest onbenullige. Maar deze was van Diego. We stappen in en even voor 10 uur komen we aan bij het kantoor van MFI op de elfde verdieping.

Om binnen te komen moet je met een toegangspas een draaihek openen, met dezelfde pas moet je ook de lift activeren. Redelijk goed beveiligd allemaal. Eenmaal op kantoor zijn zo’n beetje alle werkplekken bezet. Zelfs Victor, die een vrije dag heeft, zit gewoon te werken.

In de kleine "kantine" staat een tafel vol met glazen, taart, chocola en chips, zelfs om 10 uur 's morgens. Dit schijnt gewoonte te zijn als er iemand jarig is. De jarige job kwam rond kwart over tien binnen. Hij ziet er zeer belabberd uit. Een flinke kater was hem ten deel gevallen. De oorzaak was de vrijgezellenpartij van Victor gisterenavond waar hij bij geweest is. Niet zo verwonderlijk dus dat hij zo grauw zag. Gaande weg trok hij wel bij, kreeg weer praatjes en de kleur kwam ook iets te voorschijn.

Jan Boekestijn is nog even bezig met wat werkzaamheden.

Elf uur is het tijd om te vertrekken. Op het plan staan 3 bezoeken aan kwekerijen en een bezoek aan het "FlowerCenter". Maar eerst Quito uitkomen. Een claxon hier een toeter daar, links rijden en  in- en uitvoegen waar je maar wilt, jawel we zijn op weg naar onze eerste afspraak een hypericum kwekerij genaamd Latidu.

Maar er moet eerst getankt worden. Gooi maar vol, dat zeg je heel makkelijk hier. $1.46 voor benzine lijkt wel een beetje op Europa, totdat je ziet dat dit per Gallon is. Een Gallon is rond de 4,4 liter. Dus als je terug rekent betaal je per liter benzine ongeveer 25 Eurocent. Daar kan je nog eens een rondje van rijden.

Aangekomen bij de kwekerij moet je even wachten totdat je er van de beveiliging door mag. Na het invullen van diverse papieren krijg je een pasje. Daarna gaat de toegangspoort open. De kwekerij Altitude heeft vele soorten hypericum staan. We worden voorgesteld aan 3 mensen. Wie ze waren en wat ze doen ik zou het niet weten. Als de bedrijfsleider dan zelf komt gaan we het veld in. Diverse velden met hypericum worden bezocht. Maar eigenlijk moeten we de nieuwe witte hypericum soort zien.  Hij was er zo trots op dat je haast niet kon weigeren. Maar deze witte hypericum staat natuurlijk wel op het veld welke het verste weg is van de plek waar de auto geparkeerd staat. Dus dan maar aan de wandel. Zelfs een tunnel met water, waar we doorheen moeten, kan de weg niet blokkeren. Ze laten gewoon het water uit de tunnel lopen en je kan er door.

Na het bekijken van zijn oogappeltje kijken we nog even naar het verwerken van het inpakken en verwerken van de producten. Mijn oog viel op een MFI doos. (Is deze per ongeluk of expres daar neergezet, dat zal ik nooit weten, maar hij gaat wel op de foto).

Dit iets verlengde bezoek gooit wel het tijdsschema in de war. Dus op naar de volgende afspraak, maar wel eerst je pasjes inleveren. Onderweg maken we een verplichte stop. De “Cayamba”, een vulkaan, is wolken vrij. Dit is zeer uniek, want het komt maar een paar keer per jaar voor dat je deze besneeuwde vulkaan kan aanschouwen. Onze tweede afspraak is op een gypsophila kwekerij. De afslag naar deze kwekerij zal je normaal niet vinden of niet nemen. Het lijkt een beetje op een grindpad en heel smal en loopt heel stijl naar beneden. Het pad vol met kleine kinderkopjes leid ons naar de ingang van een gypsophila kwekerij. Ook hier beveiliging en weer een papierwinkel te gaan. Op deze kwekerij zijn een paar velden in ruste. Deze velden mogen even tot rust komen, totdat ze weer gebruikt gaan worden. Er werd een vrachtauto uitgeladen met gypsophila dat net gesneden is. De bossen waren per 25 tak ingerold in een soort matjes. Dit is voor het vervoer per vrachtauto heel handig. Het gypsophila wordt op water gezet in een ruimte waar het constant 22 graden is met een luchtvochtigheid tot maximaal 80%. In deze ruimte wordt het als het ware in bloei getrokken. Daarna gaan ze na het sorteren op gewicht en lengte, een dag in de koelcel om de groei te stoppen. Na het inpakken zijn ze klaar voor transport. Er staan geen MFI dozen, ze hebben problemen met de levering van de dozen was het excuus.

De kwekerij ligt op een berg. Door deze ligging kan het erg waaien. Als windvangers gebruiken ze doorgesneden bamboe stelen. Door hiervan matten te maken en deze rechtop te zetten creëer je een redelijk wind vrije akker. Hierdoor waaien de gewassen niet zo snel om.

Even afmelden bij de beveiliging en de route terug naar de hoofdweg wordt ingezet. Hobbels en kuilen vallen ons wederom ten deel. Maar dit is de enige weg terug.

We zijn nu onderweg naar een rozenkwekerij en passeren de evenaar. Deze kwekerij is opgezet door een Nederlander. We hebben keuze uit 3 kwekerijen na het vinden van de juiste kwekerij is het weer wachten op de beveiliging.

De Nederlandse invloeden zijn duidelijk zichtbaar op deze kwekerij. Met namen zoals "Herenweg" en " Rembrandtplein" waan je je toch een beetje in Nederland.

Even kennis maken met de verantwoordelijke personen.

Een Nederlandse jongen stapt op ons af en stlt zich voor. Hij heeft na zijn studie bedrijfskunde zijn draai gevonden in Ecuador. Hij houdt zich vooral bezig met de processen van het bedrijf. Track and Trace van de producten. Een stukje logistieke aanpak om het allemaal rendabel te maken.

De rozen in de kassen worden door hen zelf gekweekt. De royalty’s worden natuurlijk wel netjes afgedragen, maar ze importeren zelf geen jong gewas. Ze houden dus alles in eigen hand. Nieuwe soorten worden uitgeprobeerd en getest of ze aan de kwaliteitseisen voldoen. Daarna wordt er besloten of ze commercieel gemaakt worden.

De rozen worden in een verwerkingruimte gesorteerd en ingepakt met als hoofddoel in te spelen op de wensen van de klant. Zo gebruikt Metz al een paar maanden geen karton meer tussen de rozen. Het was leuk te zien dat de automatisering ook zijn intrede doet in sommige kwekerijen in Ecuador.

Terug naar Quito, maar eerst nog een tussenstop bij het FlowerCenter. Dit is een pand welke, mede door Oudendijk, is opgezet voor het verzendklaar maken van zeecontainers met bloemen. Ze doen voornamelijk aan logistieke planning. Het pand bestaat uit 3 grote koelcellen welke ter beschikking staan om de bloemen over te pakken in geschikte dozen voor de transport per zeecontainer. MFI wil in de toekomst hier de producten voor verzending per zeecontainer verwerken.

 

Nu de terugweg naar Quito. Dat lijkt eenvoudig, maar wat we al niet meemaken. Je moet begrijpen dat het vrij bergachtig is. Vrachtauto’s welke zwaar beladen zijn gaan niet zo snel bergop als je zou willen. We hebben verschillende inhaalmanoeuvres gezien waarvan ik denk “had je beter niet kunnen doen”. Op een tweebaansweg wordt er zelfs door 3 vrachtauto's naast elkaar gereden en dat net voor een bocht. De dubbele gele strepen, die ik zou zien als inhaalverbod, gelden zeker niet voor iedereen. Maar we hebben het gehaald zonder brokken. En iedereen wil natuurlijk naar huis rond een uur of 5. De files in de stad zijn verschrikkelijk. Wederom stinkende bussen, walmen uit de uitlaten en auto's die zonder richting aangeven van links naar rechts van rijbaan veranderen. Zelf doen we ook mee aan dit circus. Diego parkeerde zijn auto gewoon op de rijbaan om ons uit te laten stappen.

Het was een bijzondere dag om mee te maken. Een beetje moe gaan we maar opzoek naar een eetgelegenheid. De maaltijden die we gisteren teveel hadden hebben we vandaag overgeslagen. De lunch is er bij in geschoten.

Zo nu na bijna 2 uur typen stop ik er maar even mee. Ga slapen

 

 

Donderdag 16 juli

 

G

oedendag, daar ben ik weer. Het ontbijt is weer stevig. Je weet maar nooit hoe de dag verder zal verlopen. Vandaag staat een bezoek aan de oude stad op het programma. Maar eerst lopen we even bij Jan de Biking Dutchman langs om even te informeren hoe het verder gaat. Hij had ons zoveel informatie geven om onze dagen te vullen. Door deze stortvloed aan informatie zijn we eigenlijk het spoor even kwijt geraakt. Om kwart over negen is er nog geen teken van leven te bekennen bij het kantoor. Dan komt het wel. Dus op naar het oude Quito.

Na ruim een half uur lopen kwamen we beneden bij de Basilica aan. Om bij de Basilica te komen moeten we nog even iets naar boven lopen. Mijn rikketik ging toch wel even te keer. Zal toch wel de hoogte zijn denk ik. Na wat rond dwalen  door de kerk en opzoek naar een geschikte plek voor een plaspauze, komen we terecht in een cafetaria op het kerkplein. Er zijn 3 tafeltjes in de schaduw. Maar niet voor lang. De zon draait zo snel hier. Binnen 15 minuten staan alle tafels in de zon.

Weer geheel ontspannen beginnen we nu aan de beklimming naar de torens van de basiliek. Maar met de ervaring van dat korte klimmetje van een half uur gelden kiezen we toch maar voor de lift. We hebben een fraai uitzicht vanaf de torens. Het weer is prachtig. Hierdoor kunnen we de kabelbaan in het noorden van Quito goed zien. Deze kabelbaan kan  morgen of overmorgen een bezoekje verwachten van ons. Het benodigde foto en video materiaal is gemaakt dus op naar de oude stad. Na een flinke steile afdaling komen we uit op het Plaza Grande. Een plein met veel bankjes en veel volk. De wandeling gaat nu richting Iglesia de la Compania de Jesus. Voordat we bij deze kerk aankomen pikken we tussendoor nog een andere kerk mee. Bij het binnen gaan van de Iglesias worden we tegen gehouden. De kerk is dicht vandaag voor bezoekers in verband met een viering. Morgen is hij weer open. Dat is dus even balen, want we komen hier echt morgen niet voor terug hiervoor. Dan maar op naar de volgende. De kerk annex museum van San Francisco is  een pleintje verder. Daar zitten we heerlijk rustig een half uurtje op een bankje. Uit de zon in de schaduw en uit de wind en ook geen herrie van het verkeer.

Op de terugweg komen we langs de Iglesias en zien mensen, ook toeristen de kerk in gaan..Het is dus al vroeg morgen. Na het betalen van onze vrijwillige verplichtte entree gaan we naar binnen. Deze kerk heeft echt alles van bladgoud. Een indrukwekkend gezicht. Foto's en het maken van video is toch verboden Kees? Waarom heb je dan de kerk op video staan?

Het broodje gezond en de halve liter cola geeft ons weer energie om een groot stuk terug te lopen richting een museum. Onderweg wordt het duidelijk dat het 27 graden is. Thuis leg je het af met deze temperaturen, maar hier kom je er aardig doorheen.

De wandeling gaat richting Banco Central del Ecuador. Dit is een oudheidskundig museum over de volkeren van Ecuador. Veel opgegraven spullen uit vroegere tijden. Eerlijk gezegd niet helemaal mijn ding, maar toch had het iets aparts. Het is wel een modern museum. Er blijft nog wat tijd over om een bezoek aan Jan te brengen. Dat is dus wederom een paar minuten lopen. Is vast een goede training voor het fietsen.

Jan is zowaar op kantoor aanwezig. Een bus met fietsen staat voor zijn kantoor. Hij begint te vertellen dat hij de tour nog een keer op zijn kop wil gooien. Heel enthousiast vertelt hij dat hij de tour precies om wil draaien. Dit komt overeen met de tour welke hij 17 jaar geleden voor Cycletours georganiseerd heeft. In de tijd dat wij op kantoor aanwezig waren, hoog uit een halfuurtje, komen er nog er twee klanten langs. De tour voor zaterdag loopt lekker meldt Jan. Uiteindelijk is het iets duidelijker geworden.

Jan staat morgen om 8 uur op de stoep, dan gaan we naar zijn huis. De fietsen even aanpassen aan onze lengtes. We krijgen koffie en daarna brengt hij ons naar de Teleferico. Zondagochtend komt hij ons om 7 uur in de ochtend ophalen. We moeten dan hebben gegeten en gescheten. Dat was dus duidelijk.

Na een half uurtje luieren is het tijd om via een omweg op zoek te gaan naar onze avond hap.

De avond vliegt om met het typen van het verslag. Alweer bijna bedtijd.

  

Vrijdag 17 juli

 

V

andaag worden we wakker zonder wekker. Risicovol want Jan komt ons ophalen om 8.00 uur om even de fietsen te passen. Dus willen we eigenlijk om half zeven ons bed uit. Half zes worden we al wakker van de buren. Het is toch wel gehorig als iemand een douche neemt in de kamer naast ons. Ik heb zes uur nog bewust meegemaakt, met het idee van, nog even een half uurtje. Het wordt 3 kwartier, iets later dan gepland, maar toch nog op tijd om uitgebreid te ontbijten.

Tien over acht komt Jan binnen lopen. Gehaast zoals we hem hebben leren kennen. Hij moest zich als gewoonlijk in tweeën spitsen. Hij heeft met ons afgesproken en hij moet nog even uit naam van Ana naar een begrafenis van een oom die hij amper kent. Ana heeft geen tijd omdat zij een belangrijke afspraak heeft.

Na een oversteek dwars door Quito komen we aan bij zijn huis. Een huis dat geheel ommuurd is. Een grote toegangspoort voor zijn auto's en een grote opslag voor zijn fietsen. Er ligt een voorraad helmen, bidons en nog meer spullen om langere tochten te maken. We maken een kleine proefrit op de fietsen. De fiets van Kees moet even afgesteld worden. Bij mij moet er nog een bidonhouder opgezet worden, een langere zadelpen op en de banden moeten nog op spanning gebracht worden. Dit alles wordt duidelijk gemaakt aan twee medewerkers die de fietsen van de rit van gisteren schoon aan het maken zijn.

Een complete rondleiding door zijn huis en tuin valt ons ten deel. Ook een stukje historie hoe het is ontstaan, gebouwd en welke problemen hij heeft gehad bij het bouwen wordt languit verteld.

Na een heerlijke bak koffie is tijd om ons naar de Teleferico te brengen. Nog geen half onderweg en de telefoon gaat voor de achtste keer. Hij moet met spoed naar kantoor. We worden bij zijn kantoor op een taxi gezet die ons voor 3 dollar naar de Teleferico brengt. Deze kabelbaan brengt ons uiteindelijk naar 3800 meter. De start van de kabelbaal ligt al op een respectabele hoogte van 3000 meter.

De jassen worden aangetrokken. Niet vanwege de kou maar er staat wel een stevig windje. Eerst wat rond kijken bij het eindpunt van de Teleferico. Een paar foto's en video opnames maken en dan op weg naar een wandelpad dat ons hoger op moet brengen. Dat heb ik geweten. Hoe hoger we komen, hoe moeilijker het is om een beetje op adem te komen. Het pad gaat soms zo stijl omhoog dat we bijna voetje voor voetje neer moeten zetten om vooruit te komen. Je hart slaat als een gek en je ademhaling zit op een hoge frequentie. Dus meerdere tussenstops zijn nodig om even te herstellen. Dat was gelukkig het probleem niet, want het herstellen gaat vrij snel.

Uiteindelijk zijn we gestopt op een hoogte van 4020 meter. Op deze hoogte hebben we een echte break ingelast. Een rondje naar het thuisfront gebeld. Het waren  gesprekken op niveau van onze kant af gezien. Om het af te leren klimmen we toch nog iets meer. De hoogte van 4060 meter is hoog genoeg. Als we nog hoger willen moeten we eerste een stuk dalen en daarna weer alles klimmen. Het zal misschien gaan als je iets meer voorbereid aan de wandeling begint. Alleen 2 flesjes water per persoon en geen eten is iets te weinig om verder te klimmen.

De terugweg wordt ingezet. Ook een kunst apart, vooral om er voor te zorgen dat je niet gestrekt gaat. Een beetje stoffig en smerig gaan we terug met de gondel naar lager gelegen oorden.  Een taxi brengt ons terug naar het hotel. Deze taxi rekent 4 dollar voor zijn ritje. Een kleine rustpauze is wel op zijn plek. Maar niet te lang want we gaan wat boodschappen doen. Water en Cola om te overleven. We kopen kaarten om naar het thuisfront te sturen. Alleen het probleem van postzegels duikt op. De winkel waar we kaarten kopen verkoopt geen postzegels. Dat kan wel in een winkel verderop. Doet u mij maar postzegels, wat zegt u $ 2.20 voor een briefkaart. Dat was wel even slikken, zeker in een land waar het relatief goedkoop is.

We kijken nog even naar de samenvatting van de Tour de France. Daar rijden ze in de stromende regen ergens in het noord oosten. Kelly Stephan Joy en Michael zitten nu ook in Noord Frankrijk. Wel heel erg jammer. Maar hopen dat het snel weg trekt.

Ons avondeten bestaat uit 2 pizza's en een familiesalade. Nu is die familiesalade zo groot dat we gewoon onze buren kunnen uitnodigen. Onze fruitschaal is er niets bij. Alles is opgegaan zelfs de koude koffie achteraf, maar voor het laatste restje salade hebben we gepast.

De avond zit er bijna op, mag zo weer naar bed....yes...

 

Zaterdag 18 juli

 

B

ijna 10 uur.... wakker nee... geslapen. Dit pakken ze me niet meer af. Het ontbijt is weer prima, nu maar hopen dat het de volgende weken ook zo is.

Wat ik vandaag ga doen zal weinig typewerk opleveren. Een flinke wandeling door de stad en een paar winkelcentra bezoeken. Dat is eigenlijk alles. Om 9.30 uur vertrekken we en we zijn om 15.00 uur terug. Zeker 15 tot 20 kilometer zijn er afgelegd in Quito.

Ik wacht nu even op de Tour de France. Een samenvatting wordt hier rond 17.30 uitgezonden. Maar om het wachten te verkorten zitten we een uurtje achter het internet en sturen we een mail naar het thuisfront.

Straks op jacht naar onze laatste avondmaaltijd voorlopig hier in Quito.

Nu ik toch niet zoveel typewerk heb wil ik toch even een paar indrukken kwijt over Quito.

 

Wat mij opvalt is dat de toiletten hier heel erg laag zijn. Nu zijn de Ecuadorianen niet zo groot dus dat is wel logisch.

De auto's in Quito toeteren om de haverklap. Zonder enige aanleiding wordt er op de claxon gedrukt. Roetfilters kennen ze hier niet. Als een bus wegrijdt dan komt er soms een roetwolk uit de uitlaat. De reclame achter op de bus kan je helemaal niet meer lezen omdat de roetwolk deze helemaal bedekt.

Kees en ik steken met onze lengte van rond de 1.90 meter wel met kop en schouders boven iedereen uit. Het aantal toeristen die we tegen komen valt erg tegen. Op werkdagen is het een zooitje om je in het verkeer voort te bewegen maar op zaterdag lijkt er niets aan de hand. De drukte op straat is zeker met 3 kwart afgenomen. Je kan de stad weer zien en de stank van uitlaatgassen is duidelijk veel minder geworden.

De criminaliteit waar diverse sites voor waarschuwden valt op het eerste zicht mee. Overal waar je gaat of staat staan politie, beveiligingsmedewerkers en alles wat een uniform aan heeft en een wapen draagt of een portofoon aan heeft op de uitkijk. Het schijnt dat je hier een wapen mag dragen en dat is duidelijk zichtbaar. Bij elke ingang van een winkel staat beveiligingspersoneel met of zonder wapen. Als een winkel 6 ingangen heeft heb je 6 beveiligers en dan nog beveiligingspersoneel in de winkel.

 

Zo....... morgen gaan we op de fiets......

 

Zondag 19 juli

 

V

andaag klaar voor de Cotopaxi. Om 7.45 staat Jan op de stoep samen met Robbie, zijn zoon van 14 jaar. Hij gaat naar een Nederlandse school en het verzoek van Jan is om Nederlands te praten, zodat hij het een beetje kan op pikken. Op de auto staan 7 fietsen.  2 fietsen voor ons een voor zijn zoon en 4 voor een paar Amerikanen die we halverwege de Cotopaxi op pikken. De entree van het park is 10 dollar voor de niet Ecuadorianen. Via een vreselijke hobbelige weg komen we bij de afgesproken plek. Hier pikken we de volgende passagiers op. Met een volle auto gaan we naar de top.

De Cotopaxi is met zijn 5992 meter de hoogste actieve vulkaan. We zien er weinig van, omdat hij in wolken is gehuld. Bij het parkeren van de auto op de parkeerplaats, op 4500 meter hoogte, blijkt al snel dat er een harde wind staat. Jan besluit om de auto iets lager neer te zetten, waar de wind iets minder hard is. Er is wel iets minder wind maar het is niet minder koud. Er ligt op deze hoogte namelijk sneeuw langs van de weg. De lange broek en windjack gaan met plezier aan. Ook de cap gaat op onder de helm.  Dit voor de bescherming tegen de kou en de regen. Door de regen bleven er grote druppels op mijn bril zitten. Dit is niet bevorderlijk voor het zicht dat ik heb. Ik geef de bril maar even af aan onze chauffeur. We gaan downhill over de lavapaden welke uitgesleten zijn door verkeer, wind en regen. Niet bepaald een geplaveide weg. Soms rijden we over een wasbord en moet je de rotsen ontwijken die uitsteken. Echt “off the road”. Het gaat allemaal downhill. Hoe verder we zakken hoe warmer het ook wordt. Jan gaat zelf ook mee op de fiets. Dit is de eerste keer in 5 maanden na zijn dotter ingreep. De afdaling is echt waar prachtig! Een hele mooie omgeving en alles heuvel af. Nu is dat niet helemaal waar, er zitten ook 2 kleine klimmetjes in. En jawel, de hartslag werd flink opgevoerd. De lunch is ook prima, pasta met spinazie, kirsch en een stukje chocolade taart toe. Heel smakelijk.

 

Na de lunch gaan we weer naar boven om via een ander gedeelte naar de ingang van het park te gaan. Ook downhill, maar op twee killerhills na. Dit zijn twee lastige stukken, omdat je nog steeds op 3800 meter rijdt krijg je al snel zuurstof te kort. Ik moet per heuvel één keer stoppen om op adem te komen. Met nog 3 kilometer te gaan kom ik steeds dichterbij Kees. Dan moet iets aan de hand zijn. En jawel zijn achterband is lek. Robbie die bij ons in de buurt is staat keurig zijn fiets  af. Hij heeft deze tocht al vaker gemaakt, dus volgende keer maakt hij hem af. We nemen afscheid van onze Amerikaanse gasten en gaan verder met 4 personen.

We rijden richting Latacunga, waar we opzoek gaan naar een hotel. Bij het eerste hotel is geen kamer naar de zin van Jan. In het tweede hotel, welke ook door de Cycletoursgroep wordt gebruikt was wel plek. Hier nemen we dan ook onze intrek. Na een hete douche lopen we nog over de plaatselijke markt. Veel mensen verkopen hier de lokale producten. Bananen, sinasappels, bonen en nog veel meer. Je vind hier alles in alle rijpheidstadia. Van groen aan een tros tot rottend op de grond. De bonen worden gewoon op straat gepeld. Ook zijn er eettentjes. Als je niet goed naar de wc gaat, moet je vooral hier iets gaan drinken, wedden dat je goed af gaat. Het avondeten gebruiken we gezamenlijk met Jan en Rob. Een bedrag van 11 dollar voor 2 personen voor drinken en een lasagne, je kan er de afwas nog niet voor doen. Morgen 7.30 uur ontbijt.

 

 
     
    Ga naar reisverslag 2e week Ga naar reisverslag 3e week